It takes a villages to raise a child

Als moeder van twee kinderen voelde Annemiek soms wel de drang naar een beetje ademruimte. Even tijd voor jezelf in combinatie met een drukke baan, huishouden en twee kinderen die elkaar nauw opvolgen in leeftijd. Hulp werd ook van verschillende kanten aangeboden. Maar wanneer zeg je ja? ‘Je kiest voor kinderen en dat is dan iets waar je zelf voor moet zorgen’, geeft een stemmetje in haar hoofd aan.

Duizenden jaren lang was opvoeden iets wat ons allemaal aanging. Nu is het iets van onszelf geworden. Die verantwoordelijkheid voelen we ook. Het kinderdagverblijf een dagje extra vragen voelt als een minder grote stap dan in je eigen netwerk aangeven dat je even ademruimte nodig hebt.

Zwanger van de vierde, gooide Annemiek het roer om. Van verschillende kanten kreeg ze hulp aangeboden. Op een gegeven moment kon ze écht wel een paar helpende handen gebruiken om niet zelf te verdrinken in al het regelen en zorgen.

Ze accepteerde de hulp door over de drempel te stappen. Op concrete voorstellen was het makkelijker in gaan. Zo kon de oudste met regelmaat voor zwemles meerijden met een vriendje of werd haar dochter van dansles opgehaald.

Je kan nog zo’n groot netwerk hebben maar als je geen steun ervaart sta je er nóg alleen voor.

Naast het steun ontvangen staat de deur, met vier jonge kinderen, altijd open voor een vijfde. ‘Vier of vijf maakt geen verschil’, geeft Annemiek aan om andere moeders over de drempel te halen en hen te ontlasten.

‘Als je er niet uitkomt, vraag maar om hulp’. Dit geven we mee aan onze eigen kinderen. Maar zelf mogen we dat ook veel meer laten zien. Op deze manier geven we kinderen niet alleen het goede voorbeeld maar laten we ze ook weten dat er nog veel meer mensen om ze heen staan die voor ze zorgen, met ze mee denken en er voor ze zijn.